Παρασκευή, 16 Ιουλίου 2010
DracuLADA 2010 1ο μέρος
Όπως είναι γνωστό οι τιμές στα καύσιμα, κυρίως τον τελευταίο καιρό, έχουν ανέβει στα ύψη. Πολλοί είναι αυτοί που έχουν περιορίσει τις μετακινήσεις τους (κυρίως τις άσκοπες) και βλέπουν πλέον γενικά το αυτοκίνητο, ως πολυτελή τρόπο μετακίνησης.
Όμως το αυτοκίνητο όταν δεν το χρησιμοποιούμε μόνο για τις καθημερινές μας ανάγκες, μπορεί να μας μεταφέρει γρήγορα και με ασφάλεια σε μέρη που χωρίς αυτό ίσως και να μην φτάναμε ποτέ και να ικανοποιήσει την βαθιά μας ανθρώπινη ανάγκη για οικείωση του ξένου, κατάκτησης του αγνώστου και προσέγγισης του ¨άλλου¨ και διαφορετικού.
Με αυτό το σκεπτικό μπορούμε να δούμε ακόμα τα καύσιμα σαν μια επένδυση για τον εαυτό μας και μάλιστα πολύ συμφέρουσα και οικονομική.
Αθήνα – Τρανσυλβανία 4000χλμ.
Σάββατο 4:30, μέσα στο βράδυ ακόμα, και κάθομαι στο κάθισμα του οδηγού ψάχνοντας μέσα στο σκοτάδι την τρύπα για να βάλω το κλειδί της ¨μηχανής¨. Όλα είναι έτοιμα. Τα ξενοδοχεία που θα μένουμε από εδώ και στο εξής, τα αυτοκόλλητα και τις μπλούζες που φτιάξαμε ειδικά για αυτό το ταξίδι, τις πράσινες κάρτες και την οδική βοήθεια που θα μας καλύπτει παντού. Το κυριότερο. Τα αυτοκίνητά μας. Δεν θα ξεχάσω μια εβδομάδα πριν, εκείνο το Σάββατο, που βρεθήκαμε όλοι μαζί Δημήτρης, Παναγιώτης, Βαγγέλης και εγώ και αφιερώσαμε σχεδόν ένα συνεχόμενο εικοσιτετράωρο, μαζεύοντας όλες τις εκκρεμότητες και ατέλειες στα Niva μας, τρώγοντας σουβλάκια και πίνοντας μπύρες. Μας έχασαν οι γυναίκες μας αλλά κάναμε πολύ δουλειά και την κάναμε αλληλοβοηθώντας ο ένας τον άλλο και το κατά-ευχαριστηθήκαμε.
Και αν τελικά δεν πάρει μπροστά η μηχανή??? Αν μείνουμε από κανένα σασμάν πριν την Λαμία??? Αν? Αν? Όλα τσάμπα? Γρήγορα όμως ακούω την συμβουλή μου, που είχα δώσει στον Παναγιώτη όταν είχε τις ίδιες ανησυχίες με μένα, πριν ακριβώς μια εβδομάδα.
"Ό, τι και να γίνει εγώ είμαι σε διακοπές και θα το αντιμετωπίσω ως μέρος των διακοπών μου."
Το μοτέρ παίρνει μπροστά με ιδιαίτερη προθυμία και ξεκινάμε ρίχνοντας μια τελευταία ματιά πίσω το σπίτι μας, που θα το ξαναδούμε μετά από πάρα-πάρα πολλά χιλιόμετρα.
Ναι φεύγουμε για Ρουμανία.!!!!
Αγοράζουμε καφέ στα γρήγορα γιατί έχουμε κινητό ραντεβού στα Goody’s στον Άγιο Στέφανο. Κινητό σημαίνει ότι δεν υπάρχει στάση και πρέπει να υπολογίσει ο καθένας ότι στις 5:00 πρέπει να περνάει κάπου εκεί κοντά. Το ταξίδι για Σόφια είναι μεγάλο και πρέπει να μην καθυστερούμε χωρίς λόγο. Στην διαδρομή μαθαίνουμε ότι η Εθνική είναι κλειστή λόγω μια πυρκαγιάς και μας στέλνουν από Τιθορέα (το χωριό με τις τυρόπιτες) και Μπράλο. Ευτυχώς δεν χάνουμε πολύ χρόνο και λίγο πριν την Λαμία κάνουμε την 20’ προγραμματισμένη στάση μας.
Τα χιλιόμετρα περνάνε και περνάνε, ακολουθούμε αργό καροτσάκι στα Τέμπη γιατί κάποιοι είχαν την φαεινή ιδέα Σαββατιάτικα να ρυμουλκήσουν ένα τράκτορα και φτάνουμε στην Shell στον Κορινό, όπου και κάνουμε την μεγάλη μας στάση μιας ώρας για φουλάρισμα με υγραέριο και ξεκούραση. Προσπαθούμε να υπολογίσουμε πόσα λεφτά μας έκλεψαν στα αλλεπάλληλα διόδια που προηγήθηκαν, αλλά μάταια. Αυτό που γίνεται στην Εθνική με τα διόδια δεν έχει προηγούμενο.
Η ώρα περνάει γρήγορα και ίσα-ίσα προλαβαίνουμε με την Γεωργία να ανταλλάξουμε μερικές τελευταίες ακόμη κουβέντες, πριν ξαναπιάσουμε την ταχύτητα των 120χλμ μέσα στο NIVA. Ξέρετε μέσα σε ένα NIVA ουσιαστικά ο κάθε επιβάτης ταξιδεύει μόνος του, αφού από την πολύ φασαρία είναι αδύνατο να συνεννοηθεί με τους υπόλοιπους συνεπιβάτες.
Όλα κυλάνε καλά παρόλο που κάτι μου μυρίζει σαν καμένο. Και εκεί κάπου στο Σιδηρόκαστρο, λίγα χλμ πριν τα σύνορα με την Βουλγαρία, ακούμε τον Δημήτρη από το CB να λέει ότι υπάρχει πρόβλημα και θα γυρίσει πίσω. Αφού μας κοψοχόλιασε προς στιγμή, το θέμα διευθετήθηκε με ένα FAX που έλαβε σε ένα Super Market. Στο σημείο αυτό και όσο περιμέναμε το FAX διαπιστώνουμε τι μυρίζει καμένο στο αυτοκίνητό μου. Ένα κολάρο από το υδραυλικό τιμόνι είχε τρυπήσει και αντικαταστάθηκε με ένα κομμάτι από λάστιχο ποτίσματος και κάποιος δεν θα φτάνει να ποτίσει μέχρι άκρη-άκρη την αυλή του.
- Τάσος: Και υγρά υδραυλικού που θα βρούμε για να αναπληρώσουμε τα χαμένα???
- Παναγιώτης: δεν χρειάζεται να αγοράσουμε, έχουμε…
- Βαγγέλης: Τα μόνα υγρά που δεν πήραμε είναι του υδραυλικού..
- Παναγιώτης: Δεν πειράζει έχουμε οι υπόλοιποι…
Και με το που το λέει αυτό πάει στο αυτοκίνητό και γυρνάει με μια σύριγγα.
- Παναγιώτης: Με την σύριγγα θα βγάλουμε λίγα υγρά από κάθε ένα από τα άλλα τρία αυτοκίνητα και θα συμπληρώσουμε στου Τάσου!!!!!
Απλά πράγματα!!!
Μετά και από τις μεταγγίσεις είναι όλα έτοιμα, ο καιρός έχει δροσίσει και περνάμε χωρίς καθυστερήσεις τα σύνορα με την Βουλγαρία γεμάτοι αυτοπεποίθηση.
Στην διαδρομή προς Σόφια κάνουμε ακόμη μια μικρή στάση για μερικές κουβέντες με τους συνεπιβάτες μας και χαλάρωση. Βρίσκουμε και ένα ωραίο γεφυράκι και δεν χάνουμε ευκαιρία για πόζες.
Στην Σόφια έχουμε προγραμματίσει την πρώτη μας διανυκτέρευση. Φουλάρουμε υγραέριο λίγο έξω από την πόλη και φτάνουμε στο ξενοδοχείο αργά το απόγευμα.
Το ξενοδοχείο μας έχει 17 ορόφους και η θέα είναι μαγική ακόμα και από τον χαμηλό 12ο όροφο που είναι το δωμάτιό μας.
Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο βγήκαμε στην Σόφια να φάμε κάτι στα γρήγορα και πίσω γιατί το αυριανό ταξίδι μας για το Sibiu είναι μεγάλο (650χλμ) κυρίως από επαρχιακούς δρόμους και με μεγάλη αστυνόμευση στο κομμάτι Sofia – Ruse. Το μεγάλο πρόβλημα σε αυτό το κομμάτι είναι ότι δεν σε βοηθάει ο δρόμος να οδηγήσεις σωστά. Πλησιάζεις σε χωριό βλέπεις ταμπέλα με όριο ταχύτητας 50. Μια χαρά. Κόβεις στα 50 και προχωράς… Περνάς το χωρίο πουθενά ταμπέλα για να ανεβάσεις και πάλι την ταχύτητά σου. Οπότε είσαι σχεδόν συνέχεια παράνομος αφού πρέπει και κάποια στιγμή να φτάσεις στον προορισμό σου και έχεις και πολλές νταλίκες. Και φυσικά η αστυνομία μπορεί να είναι κρυμμένη σε κάθε γωνία του δρόμου και κάθε ώρα του 24ωρου. Εκεί δεν αστειεύονται. Το μόνο καλό ότι ΑΝ έχουν δει, οι από το αντίθετο ρεύμα οδηγοί, το μπλόκο σε ειδοποιούν παίζοντας τα φώτα. Υπάρχει περίπτωση να δείτε να σας παίζουν φώτα και να μην δείτε ποτέ μπλόκο. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχει μπλόκο με πολύ καλή κάλυψη απόκρυψη, που λέγαμε και στο στρατό.
Τα χιλιόμετρα περνάνε, αχανείς εκτάσεις με ήλιους (για πολύ ηλιόσπορο μιλάμε) και αρκετές γυναίκες να κάνουν πιάτσα στα πάρκινγκ της διαδρομής. Κάποια στιγμή μέσω Pleven φτάνουμε στο Ruse, τελευταία Βουλγάρικη πόλη πριν τα σύνορα με την Ρουμανία. Στο Ruse, ίσως την ποιο άσχημη πόλη που έχουμε δει, φουλάρουμε και πάλι υγραέριο σε μια Lukoil που είναι στο δρόμο μας. Στην Βουλγαρία σχεδόν όλα τα βενζινάδικα έχουν και υγραέριο σε αντίθεση με την Ρουμανία που υπάρχουν μεν πάρα πολλά, αλλά τα βρίσκεις λίγο ποιο δύσκολα.
Το Βουκουρέστι είναι κοντά στα σύνορα οπότε ήδη από την Βουλγαρία βλέπουμε ταμπέλες που μας οδηγούν εκεί και αυτό μας δίνει αρκετό κουράγιο.
Δούναβης.
Ο Δούναβης είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος ποταμός της Ευρώπης (μετά τον Βόλγα). Πηγάζει από τον Μέλανα Δρυμό στη Γερμανία, ακολουθεί πορεία κυρίως ανατολική για 2850 χλμ., διασχίζει αρκετές πρωτεύουσες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης και καταλήγει στη Μαύρη Θάλασσα μέσα από τη Ρουμανία.
Στους Έλληνες ήταν γνωστός με το όνομα Ίστρος. Ήταν το όριο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας για πολλούς αιώνες. Ήταν και εξακολουθεί να είναι σημαντικός υδάτινος δρόμος από τη Μαύρη θάλασσα προς το εσωτερικό της Ευρώπης (και αντίστροφα), καθότι είναι πλωτός στο μεγαλύτερο μήκος του. Επιπλέον, με την κατασκευή το 1992 του καναλιού Ρήνου-Μάιν-Δούναβη, έχει ενωθεί με το κεντρικό ευρωπαϊκό ποτάμιο δίκτυο μεταφορών και είναι δυνατό να ξεκινήσει κανείς από τη Μαύρη θάλασσα και να φτάσει στα λιμάνια της Ολλανδίας, του Βελγίου ή ακόμη και μέχρι τη Γαλλία μέσα από αυτό το δίκτυο.
Σήμερα διασχίζει ή αποτελεί σύνορο σε δέκα ευρωπαϊκές χώρες : Γερμανία, Αυστρία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Κροατία, Σερβία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Μολδαβία και Ουκρανία. Λόγω του μεγάλου μήκους του και της μεγάλης βιομηχανικής δραστηριότητας στις όχθες του, είναι σήμερα ένα από τα πιο μολυσμένα ποτάμια στον κόσμο.
Πληρώνουμε τα διόδια της γέφυρας, που είναι και τα μοναδικά διόδια που πληρώνουμε εκτός Ελλάδας και μπαίνουμε στην Ρουμανία όπου και αγοράζουμε το αντίστοιχο σήμα τελών κυκλοφορίας με διάρκεια μίας εβδομάδας. Αυτό το τελευταίο είναι τυπικό αλλά καλό είναι να το αγοράσετε από οποιοδήποτε πρατήριο καυσίμων PETROROM. Υπάρχει ένα τέτοιο πρατήριο ακριβώς μετά τα σύνορα το οποίο έχει και υγραέριο.
Με την ευκαιρία να σημειώσω εδώ ότι αντίστοιχο αυτοκόλλητο θα πρέπει να αγοράσετε και για την Βουλγαρία.
Το πέρασμα του Δούναβη από το GPS:
Τα πρώτα χλμ μέσα στην Ρουμανία φανερώνουν ότι το οδικό δίκτυο βοηθάει πολύ τους οδηγούς και εδώ οι πεζοί έχουν προτεραιότητα αρκεί να περνάνε από τις διαβάσεις.
Γρήγορα φτάνουμε έξω από το Βουκουρέστι αλλά δεν ρισκάρουμε να περάσουμε μέσα από την πόλη γιατί είναι μεσημέρι και είναι σίγουρο ότι θα καθυστερήσουμε πολύ. Έτσι και αλλιώς έχουμε προγραμματίσει να μείνουμε ένα βράδυ εκεί κατά την επιστροφή μας.
Ακολουθούμε την διαδρομή που περνάει έξω από την πόλη και λίγο πριν βγούμε στον κεντρικό δρόμο για PITESTI ακούμε από το CB τον Δημήτρη να μας ενημερώνει ότι ακούει περίεργους ήχους από την βοηθητική του. Στο παρκινγκ που σταματάμε η ζέστη είναι αφόρητη και το γρασάρισμα του μπιλιοφόρου της βοηθητικής δίπλα στον καταλύτη είναι άθλος. Ο Ηρακλής-Βαγγέλης όμως είναι ευχαριστημένος με το κατόρθωμά του και συνεχίζουμε.
Η διαδρομή μέχρι το PITESTI είναι καλός αυτοκινητόδρομος και έτσι την καλύπτουμε πολύ γρήγορα. Από το PITESTI μέχρι τον τελικό μας προορισμό το SIBIU οδηγούμε σε απίστευτης ομορφιάς δρόμο (Ε81) και αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε τι σημαίνει Τρανσυλβανία.
Κάπου στη διαδρομή ξανά πρόβλημα. Είναι η σειρά του Βαγγέλη να ακούσει κάτι στην βοηθητική του και διαγνώνει το ίδιο πρόβλημα με τον Δημήτρη. 2 στα 4, αλλά αυτή την φορά τα πράγματα είναι ποιο εύκολα λόγω ελλείψεως καταλύτη. Έτσι ίσα-ίσα προλαβαίνουμε να αγοράσουμε μερικά φρούτα και να κάνουμε μια γρήγορη βόλτα στα μαγαζιά που είναι πάνω στον δρόμο.
Εθνικό πάρκο COZIA
Συνεχίζουμε την πορεία μας και βρισκόμαστε παράλληλα και κάποιες φορές πάνω από τον ποταμό Olt που στην πορεία του για το Danube έχει δημιουργήσει τοπία εξαιρετικής ομορφιάς που σου κόβουν την ανάσα και συνεχώς έχεις την εντύπωση ότι κάποιος σου κάνει πλάκα.
Σαν να μην φτάνει αυτό βρισκόμαστε να διασχίζουμε το εθνικό πάρκο Cozia μέσα σε θεαματικό τοπίο γεμάτο δάση δρυός, οξιάς και ελάτης. Στο πάρκο υπάρχει μεγάλη ποικιλία από αυτοφυή είδη φυτών και μελέτες έχουν δείξει ότι το 10% αυτών των ειδών μπορεί να βρεθεί μόνο σε αυτό το μέρος. Μια περιοχή με τόσα πολλά είδη φυτών διαθέτει επίσης και πλούσια άγρια ζωή. Εδώ βρίσκεται το σύνολο της διατροφικής πυραμίδας της οροσειράς των Καρπαθίων, ξεκινώντας από τις αρκούδες τους λύκους, συνεχίζοντας με ελάφια και αγριόγιδα, ενδιαφέροντα είδη πτηνών, και καταλήγοντας σε σπάνια είδη έντομων.
Κατάκοποι, φτάνουμε βράδυ ποια στο ξενοδοχείο μας στο SIBIU, κάνουμε ένα γρήγορο μπάνιο και με τις τελευταίες μας δυνάμεις κάνουμε μια βόλτα στην πόλη και τρώμε σε εστιατόριο που δουλεύει 24ώρες. Η πόλη φαίνεται πολύ όμορφη και αύριο έχουμε όλη την μέρα να την εξερευνήσουμε αφού το πρόγραμμα προβλέπει ανάπαυση και 0 χιλιόμετρα με αυτοκίνητο.
Τέλος 1ου μέρους.
Συνεχίζουμε στο 2ο μέρος του ταξιδιού μας στην Ρουμανία. Στο 1ο μέρος ξεκινήσαμε από Αθήνα και μετά από δύο μέρες οδήγησης και 1400 χλμ περίπου, φτάσαμε στην πόλη SIBIU την βάση των εξορμήσεων μας στην Τρανσυλβανία.
SIBIU
Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης το έτος 2007 (μαζί με το Λουξεμβούργο), το SIBIU είναι μια μεσαιωνική πόλη της Τρανσυλβανίας με μεγάλη ιστορία. Για πρώτη φορά αναφέρεται σε έγγραφα το 1191 με το όνομα Cibinium που βγαίνει από τον ποταμό Cibin (παραπόταμο του Olt) που διασχίζει το κέντρο της.
Η πόλη ήταν κάποτε σημαντικό σταυροδρόμι ανάμεσα στο Βυζάντιο και την Ασία. Προστατεύεται από ισχυρό οχυρό αποτελούμενο από ψηλούς τοίχους, 39 πύργους και 4 προπύργια. Αυτό το αμυντικό σύστημα την έκανε την ποιο ισχυρά οχυρωμένη πόλη της Τρανσυλβανίας και απέτρεψε τρεις επιδρομές των Τούρκων κατά το παρελθόν.
Το πρώτο νοσοκομείο και η πρώτη βιβλιοθήκη της Ρουμανίας ιδρύονται εδώ τον 13ο αιώνα. Επίσης, εδώ ανοίγει το πρώτο εργαστήριο ομοιοπαθητικής στον κόσμο το 1797, από τον ιδρυτή της ομοιοπαθητικής τον Γερμανό Σάμουελ Χάνεμαν.
Το 1904 κινείται στους δρόμους του Sibiu το 2ο ηλεκτρικό τραμ της Ευρώπης μετά από αυτό της Βιέννης.
Εμείς ξεκινάμε με τα πόδια την περιήγησή μας στην πόλη και η γειτονιά μας φαίνεται αρκετά όμορφη, με ωραία περιποιημένα σπίτια.
Προορισμός μας το ιστορικό κέντρο της πόλης, με τους μεγάλους πλακόστρωτους πεζόδρομους και τα πολλά μαγαζιά από όπου αγοράζουμε νοστιμότατα φρέσκα κουλούρια, που μας τα δίνουν περασμένα σε σύρμα. Στο ιστορικό κέντρο απαγορεύεται η διέλευση παντός μηχανοκίνητου μέσου και έτσι απολαμβάνουμε περισσότερο το περίπατό μας. Τα κτήρια του 17ου αιώνα είναι βαμμένα με υπέροχα χρώματα και γρήγορα φτάνουμε στην καρδιά της πόλης, την τεράστια πλατεία Piata Mare όπου και καθόμαστε για καφέ.
Παρόλο που γνωρίζω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πιείς καφέ της προκοπής εκτός Ελλάδας, παρασύρομαι από τον κατάλογο και παραγγέλνω Frappe!! Μου έρχεται ένα όμορφο στη όψη ποτήρι με σαντιγί και διάφορα άλλα, όμως καφές δεν είναι. Δοκιμάζω την τύχη μου με κάτι ποιο απλό, αλλά πάλι τα ίδια. Συμβιβάζομαι με την ιδέα ότι καφές γιοκ και ζητάμε λογαριασμό γιατί η ώρα περνάει και έχουμε να εξερευνήσουμε τόσα τούνελ, σκάλες, γεφυράκια και κρυφά περάσματα. Ο λογαριασμός για 7 άτομα είναι 13 ευρώ και τσακωνόμαστε για το ποιος θα κεράσει.
Στη συνέχεια προχωράμε προς την γέφυρα των ψεμάτων και οτιδήποτε υπάρχει στην πορεία μας αποτελεί πλάνο για φωτογραφία. Εντύπωση μας προκαλεί η καθαριότητα και ότι όλα είναι τακτοποιημένα και στολισμένα με λουλούδια.
Η ώρα περνάει γρήγορα και τα στομάχια γουργουρίζουν. Στο εστιατόριο που καθόμαστε οι σπεσιαλιτέ και το κρασί που διαλέγει ο Παναγιώτης είναι υπέροχα. Λογαριασμός??? 7 ευρώ το άτομο και είμαστε έτοιμοι να κόψουμε φλέβες.
Το βράδυ μας βρίσκει στο ξενοδοχείο να συνειδητοποιούμε γιατί ο Robert (ο ιδιοκτήτης) αποφάσισε να φύγει από την Νέα Υόρκη και να έρθει να μείνει μόνιμα στο Sibiu, όπου όπως μας λέει έχει καλύτερη ποιότητα ζωής, αφού μπορεί να πηγαίνει την κόρη του στο σχολείο και να περνάει πολύτιμες ώρες μαζί της.
Bran και Brasov.
Με απίστευτη δυσκολία, λόγω νύστας, βρίσκομαι στην τραπεζαρία για το πρωινό. Όμως είναι απαραίτητο να ξεκινήσουμε νωρίς γιατί σήμερα θέλουμε να επισκεφτούμε το κάστρο του Δράκουλα στο χωριό Bran και το Brasov. Φουλάρουμε υγραέριο στην γιαγιά λίγο έξω από το Sibiu και συμφωνούμε ότι είναι το καλύτερης ποιότητας υγραέριο που έχουμε βάλει στα αυτοκίνητά μας από την μέρα της εγκατάστασης. Ο δρόμος (E68) καλής ποιότητας, φροντίζει να περνάει από όλα τα χωριά και δεν μας χαλάει καθόλου αφού βλέπουμε εικόνες από το παρελθόν. Τα χωριά όμορφα, βλέπεις παιδιά να παίζουν, γυναίκες να φροντίζουν τις αυλές των σπιτιών τους και άντρες με άμαξες να προσπαθούν να προλάβουν το δικό τους deadline, χωρίς άγχος.
Εκεί κάπου μετά την πόλη Fagaras κάνουμε δεξιά προς το χωριό Zarnesti, για να γλυτώσουμε κάποια χλμ και να οδηγήσουμε σε λιγότερο γνωστές διαδρομές (73Α) προσπαθώντας να βρούμε όσο το δυνατόν αυθεντικότερες εικόνες.
Το κάστρο του Δράκουλα.
Τον 14ο αιώνα οι Σάξονες έχτισαν το κάστρο του Δράκουλα σε μια απότομη βουνοπλαγιά με σκοπό να προστατέψουν το πέρασμα του βουνού Bran από τους Τούρκους. Η επιβλητική κατασκευή με τους συμπαγείς ψηλούς τοίχους χωρίς εσωτερικές γωνίες μοιάζει με ένα τυπικό κάστρο της Τρανσυλβανίας και ελκύει πολλούς τουρίστες που νομίζουν ότι εδώ έζησε ο Δράκουλας. Στην πραγματικότητα όμως ο Vlad III Tepes, το πραγματικό πρόσωπο πίσω από τον Δράκουλα, πιθανών να πέρασε λίγες μόνο μέρες σε αυτό το μέρος και αυτές όταν ήταν φυλακισμένος της Βασιλικής οικογένειας των Hynyadi. Το ατμοσφαιρικό κάστρο αξίζει για μια επίσκεψη έτσι και αλλιώς, με τις γοτθικού στυλ πόρτες, τα κρυφά περάσματα και τις στενές σκάλες φτιαγμένες μέσα στον βράχο. Το 1920 αποτέλεσε και το σπίτι της Βασίλισσας Μαρίας της Ρουμανίας όπου διακόσμησε το κάστρο με έπιπλα κυρίως Ευρωπαϊκής προέλευσης.
Μετά από την περιήγησή μας στο κάστρο και τα μαγαζάκια με τα αντίστοιχα είδη, αγοράζουμε kurtoskalacs ή αλλιώς το κέικ της καμινάδας και αράζουμε σε μια καφετέρια για ξεκούραση. Το κέικ της καμινάδας, είναι ένα Ρουμάνικο γλυκό (συγκεκριμένα της Τρανσυλβανίας) και είναι ιδιαίτερα δημοφιλές και στην Ουγγαρία. Ουσιαστικά είναι μια κορδέλα ζύμης αρωματισμένη με γλυκά μπαχαρικά (κανέλα), τυλιγμένη γύρω από ένα ξύλινο κύλινδρο και ψήνεται στα κάρβουνα. Αφού ψηθεί πασπαλίζεται με καραμελωμένη ζάχαρη, καρύδια, αμύγδαλα ή σοκολάτα και είναι το κάτι άλλο. Συνιστάται να το αγοράσετε από κάποιον που το φτιάχνει εκείνη την στιγμή και όχι έτοιμο.
επόμενος σταθμός το Brasov αφού περάσουμε από όμορφη διαδρομή.
BRASOV
Παρκάρουμε στο παρκινγκ και βλέπουμε ότι χρειάζεται να αγοράσουμε κάρτες ανάλογα με το πόσο θα κάτσουμε. Ωραία να αγοράσουμε. Το πρόβλημα είναι ότι το μηχάνημα παίρνει μόνο ψιλά και εμείς έχουμε χαρτονομίσματα. Αλλάζουμε κάποια χοντρά χαρτονομίσματα σε τοπικούς ταρίφες αλλά δεν φτάνουν. Ψάχνοντας, βρισκόμαστε σε ένα μέρος που πουλάνε εισιτήρια λεωφορείων. Προσπαθούμε να εξηγήσουμε το πρόβλημά μας στην υπάλληλο ή οποία μας κλείνει το πορτάκι στα μούτρα. Συνηθισμένοι από τέτοιες συμπεριφορές εκπλησσόμαστε όταν βλέπουμε την κοπέλα χαμογελαστή να έχει βγει έξω και να μας οδηγεί στο παρκόμετρο που είναι 100 μέτρα μακριά και να μας αλλάζει τα λεφτά που θέλουμε. Δεν μας αφήνει να βάλουμε εμείς τα ψιλά στην μηχανή, για να σιγουρευτεί ότι όλα θα πάνε καλά και μας χαιρετάει πάντα με χαμόγελο. Αυτή η συμπεριφορά είναι ο κανόνας στην Ρουμανία.
Τι ωραίοι, ευγενικοί - άνθρωποι με παιδεία.
Το Brasov, όμορφο και αυτό, με την μεγάλη πλατεία που λέγεται Council Square και πολύ κόσμο. Η μαύρη εκκλησία βρίσκεται δύο βήματα βόρεια της πλατείας και είναι η μεγαλύτερη γοτθικού ρυθμού εκκλησία της Ρουμανίας. Επίσης έχει και το μεγαλύτερο καμπαναριό της Ρουμανίας βάρους 7 τόνων. Το όνομά της προέρχεται από την μεγάλη φωτιά που έπιασε το 1689 όταν οι φλόγες μαύρισαν τους τοίχους της. Επίσης στο εσωτερικό της ηχεί ένα από τα μεγαλύτερα εκκλησιαστικά όργανα της Ευρώπης, χρονολογίας 1839.
Χωρίς να μας αγχώνει τίποτα τριγυρίζουμε ως το απόγευμα, όπου και τελικά αποφασίζουμε να επιστρέψουμε στο Sibiu όπου θα φάμε εκεί για βράδυ. Αύριο έχουμε να πάμε στην πανέμορφη πόλη με όνομα Sighisoara.
Πρωί-πρωί το τηλέφωνο βαράει και συνειδητοποιούμε ότι μας έχει πάρει ο ύπνος. Ντυνόμαστε με ταχύτητα μοντέλου που στο καμαρίνι της αλλάζει ρούχα βιαστικά για να ξαναβγεί στην πασαρέλα και κατεβαίνουμε για το πρωινό. H Sighisoara είναι το χωριό που γεννήθηκε ο Δράκουλας και απέχει μόλις 100χλμ από το Sibiu. Στο δρόμο μας περνάμε από την ποιο μολυσμένη πόλη της Ευρώπης την Copsa Mica και κλείνουμε τα παράθυρα μας όσο την διασχίζουμε. Το πρώτο εργοστάσιο που παρήγαγε αιθάλη (μαύρο άνθρακα) λειτούργησε εδώ από το 1936 έως το 1993 και μεταμόρφωσε ολόκληρη την πόλη ,τους ανθρώπους και τα ζώα σε μαύρα. Το δεύτερο εργοστάσιο επεξεργασίας βαρέων μετάλλων λειτουργεί έως σήμερα και ανήκει στον Ελληνικό όμιλο επιχειρήσεων ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ ο οποίος πρόσφατα εγκατέστησε νέα φίλτρα με σκοπό την εναρμόνιση των ρύπων με τα Ευρωπαϊκά δεδομένα. Έρευνες δείχνουν ότι ο κάτοικος της Copsa Mica ζει 9 χρόνια λιγότερο από ότι οι υπόλοιποι συμπατριώτες του.
SIGHISOARA
Μετά από 50 χιλιόμετρα φτάνουμε στην Sighisoara και από την πρώτη στιγμή μαγευόμαστε με την πόλη. Η Sighisoara είναι μια από τις ποιο όμορφες και καλύτερα διατηρημένες μεσαιωνικές πόλεις της Ευρώπης. Έχει χαρακτηριστεί ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την UNESCO και περπατώντας στα πλακόστρωτα στενά δρομάκια της είναι σαν να κάνεις ταξίδι σε μια άλλη εποχή. Εννέα πύργοι και δύο προμαχώνες έχουν επιβιώσει μέχρι σήμερα και ο ποιο διάσημος είναι ο πύργος με το Ρολόι, όπου και αποφασίζουμε να τον επισκεφτούμε.
Επίσης είναι και το μέρος όπου γεννήθηκε ο Vlad III Tepes, ο άνθρωπος που, από τις πράξεις του εμπνεύστηκε ο ιρλανδός Bram Stoker και έγραψε την νουβέλα DRACULA. O Δράκουλας σήμερα είναι ένα από τα ποιο αναγνωρίσιμα πράγματα στον πλανήτη.
VLAD III TEPES
Το πραγματικό πρόσωπο που κρύβεται πίσω από τον Δράκουλα είναι σίγουρα ποιο σκληρό και αιμοδιψές από τον ήρωα του Stoker . O Vlad μισούσε το ψέμα, την κλοπή και τις μοιχαλίδες σχέσεις. Ιδιαίτερο άσχημο τέλος περίμενε τον δυστυχή που είχε υποπέσει σε αυτά τα παραπτώματα ασχέτως της κοινωνικής του θέσης. Η ποιο γνωστή τιμωρία ήταν ο ανασκολοπισμός (βλέπε Αθανάσιο Διάκο), όχι όμως και η μοναδική. Έγδερνε ζωντανούς τους εχθρούς του, τους έβραζε, τους τύφλωνε, τους έκαιγε, τους έθαβε ζωντανούς. Πολλές φορές πριν τους σκοτώσει τους έκοβε τα γεννητικά όργανα, τα αυτιά ή τις μύτες και υποχρέωνε στους συγγενής τους να τα φάνε αν είχαν διαπράξει και αυτοί το ίδιο αδίκημα.
Σκληρές πράξεις που όμως πρέπει να κριθούν με βάση τα δεδομένα της εποχής που έγιναν. Ο Vlad γεννήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 1431 και πέθανε στις 18 Δεκεμβρίου 1476 σε μάχη ενάντια στους Οθωμανούς κοντά στο Βουκουρέστι. Στο διάστημα αυτό πολέμησε για την ελευθερία της χώρας του όχι μόνο τους Τούρκους αλλά και πολλούς ευγενείς ομοεθνείς του που πίστευε ότι λόγω των προνομίων που αποκτούσαν, πρόδιδαν ένα ολόκληρο λαό και τις ηθικές του αξίες.
Στη συνείδηση των Ρουμάνων ο Vlad είναι ένας ήρωας που πολεμούσε μονάχα για τον λαό του.
Εμείς χαλαροί φωτογραφιζόμαστε στην προτομή του, συνεχίζουμε τις βόλτες μας και καταλήγουμε, την στιγμή που δυναμώνει η βροχή, σε μια πολύ όμορφη καφετέρια για ξεκούραση. Η λεμονόπιτα εξαιρετική μας βγάζει και πάλι από το διαιτητικό μας πρόγραμμα.
Στην επιστροφή περίεργοι ήχοι από την βοηθητική του Παναγιώτη. Τι άλλο??? Γρασάρισμα μπιλιοφόρου βοηθητικής. 3 / 4 και αρχίζω να ανησυχώ ότι κάποια κοντινή στιγμή θα έρθει και η σειρά μου. Στο βενζινάδικο που σταματάμε για επισκευή και φουλάρισμα υγραέριο, έρχεται μια κοπέλα που ξέρει Ελληνικά και μας ρωτάει αν χρειαζόμαστε κάποια βοήθεια γιατί γνωρίζει ένα μηχανικό. Την ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον της, αλλά εμείς έχουμε τον Βαγγέλη που βάζει και πάλι τα δυνατά του, ώστε να ετοιμαστούμε γρήγορα-γρήγορα γιατί έχουμε ραντεβού με τον Mihai , τον πρόεδρο του Sibiu Off Road Club, να τον γνωρίσουμε και να μας δώσει την αυριανή μας διαδρομή στην Transalpina.
Ο Mihai έρχεται με τον πετρελαιοκίνητο Land Cruiser του και η ώρα περνάει γρήγορα με συζήτηση γύρω από το Off-road και τις εκδρομές. Παράλληλα μας φτιάχνει, σε χρόνο ρεκόρ, μια διαδρομή που θα μας περάσει από ένα κομμάτι της Transalpina και θα συνεχίσουμε σε ένα κομμάτι ποιο Off-road που θα μας ξαναφέρει και πάλι προς το Sibiu. Τα συνολικά χλμ 250 και είναι σίγουρο το 12ώρο.
Τέλος 2ου μέρους
Μέρος 3ο
Στο 1ο μέρος της εκδρομής μας στην Τρανσυλβανία ταξιδέψαμε οδικώς από την Αθήνα και μετά από μια διανυκτέρευση στην Σόφια φτάσαμε στο Sibiu, την βάση των εξορμήσεων μας στην Τρανσυλβανία.
Στο 2ο μέρος, επισκεφτήκαμε το Sibiu, το χωριό Bran με το κάστρο του Δράκουλα, το Brasov και την υπέροχη Sighisoara, το μέρος που γεννήθηκε ο Vlad III Tepes ή όπως τον γνωρίζουμε μέσα από την νουβέλα του Stoker, ο Δράκουλας.
Transalpina (DN67C)
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει νωρίς το πρωί στα αυτοκίνητά μας, έχοντας πρώτα φροντίσει να αρπάξουμε όσες προμήθειες μπορούμε από το πρωινό του ξενοδοχείου και ελπίζουμε ο Robert να μην παρακολουθεί τα βίντεο από τις κρυφές κάμερες.
Διασχίζουμε τον δρόμο (Ε81) για Sebes και κάνουμε αριστερά στην Saliste για μια ποιο σύντομη διαδρομή για το Sugag από όπου και ξεκινάει η Transalpina (DN67C).
Η Transalpina, γνωστή και ως ο δρόμος του Βασιλιά, είναι μη προσπελάσιμη τους περισσότερους μήνες του χρόνου λόγο χιονιού. Περνάει από το μεγαλύτερο υψόμετρο από κάθε άλλο δρόμο στη Ρουμανία, συγκεκριμένα στο πέρασμα Urdele στα 2145 μέτρα πάνω από την θάλασσα και είναι μια από τις διαδρομές που πρέπει να κάνει κάποιος τουλάχιστον μια φορά στην ζωή του. Τελευταία γίνονται μεγάλες προσπάθειες ώστε να ασφαλτοστρωθεί όλη η διαδρομή και να χάσει ένα σημαντικό μέρος της ομορφιάς της.
Στα πρώτα μας χιλιόμετρα περνάμε από μεγάλα κομμάτια με άσφαλτο που διαδέχονται από ποιο μικρά χωμάτινα κομμάτια και ούτο καθ’ εξής. Είμαστε ακόμη σε χαμηλό υψόμετρο και από εδώ και πέρα μπαίνουμε στο βασίλειο των βουνών. Αφήνουμε πίσω μας το τελευταίο κομμάτι πολιτισμού, οδηγούμε μέσα σε δάση και είναι η καλύτερη αρχή που μπορούμε να φανταστούμε. Μια μικρή στάση επιβάλλεται για μερικές αναζωογονητικές ανάσες οξυγόνου και μερικές γουλιές καφέ.
Η πρώτη τεχνητή λίμνη που προσεγγίζουμε ονομάζεται Tau και η δεύτερη και μεγαλύτερη είναι πάλι τεχνητή, ονομάζεται OASA Mica. Σε όλη την διαδρομή τα πανύψηλα δέντρα, που βρίσκονται και στις δύο μεριές του δρόμου, μας απειλούν με στρίμωγμα και έχουμε την εντύπωση ότι οδηγούμε σαν σε ένα πράσινο τούνελ που είναι έτοιμο να μας καταπιεί.
Ο δρόμος αφού ανεβαίνει κάποιο υψόμετρο μας οδηγεί σε ένα παραπόταμο του Olt και είναι νωρίς το μεσημέρι. Οπότε τι καλύτερο από ένα πικ νικ δίπλα στο ποτάμι??? Έτσι και αλλιώς από εδώ και πέρα θα περάσουμε στο αλπικό κομμάτι της διαδρομής μας. Στην πραγματικότητα, μόλις τώρα αρχίζει το ποιο θεαματικό μέρος της πορείας μας στην βασιλική οδό.
Τα υφαρπαγμένα φαγώσιμα από το πρωινό του ξενοδοχείου, μαζί με κάποια δικά μας και τον ήχο από τα νερά που τρέχουν είναι ο καλύτερος συνδυασμός για το μεσημεριανό μας. Όμως αν και το μέρος είναι πανέμορφο και προσφέρεται για διανυκτέρευση, εμείς δεν κρατιόμαστε να περάσουμε και άλλο χρόνο εδώ και μαζευόμαστε, για το αλπικό κομμάτι που μας έχει χαράξει ο Mihai. Μετά από λίγα χλμ βρισκόμαστε να σκαρφαλώνουμε κυριολεκτικά το βουνό και δεν αργούμε να φτάσουμε σε πρωτόγνωρα για εμάς υψόμετρα. Εδώ η φύση μας ανταμείβει με απίστευτη γενναιοδωρία δίνοντας μας εικόνες που μας κόβουν την ανάσα. Το πράσινο του γρασιδιού με το καθαρό μπλε του ουρανού και η απόλυτη ησυχία μας κάνουν να φανταζόμαστε πως ήταν ο κόσμος κατά της πρώτες μέρες της δημιουργίας του.
Στον στενό δρόμο, ένα σκαλοπάτι ουσιαστικά στην πλαγιά, έχουμε από την μία πλευρά το βουνό και από την άλλη την άβυσσο και μοιάζει να γλιστράμε σαν τον άνεμο που σίγουρα εδώ πάνω θα λυσσομανάει με απίστευτες εντάσεις.
Σε κάποιο σημείο και πριν αρχίσουμε να κατηφορίζουμε για το ποιο δύσκολο κομμάτι off-road, το GPS μας δείχνει υψόμετρο 2000 μέτρα!!! Εκεί που νομίζουμε ότι τα έχουμε δει όλα και κυριολεκτικά είμαστε στα ουράνια, βρισκόμαστε στην κατάβασή μας να κάνουμε ένα από τα καλύτερα off-road κομμάτια της ζωή μας. Όχι δύσκολο, αλλά με μεγάλη ποικιλία διαφορετικών τερέν μέσα σε δάση, χορταριασμένους δρόμους, κομμάτια με νεροφαγώματα, σκέτη απόλαυση για τον τυχερό κάτοχο τετρακίνητου οχήματος που θα βρεθεί εδώ. Αν δεν είχαμε τον Ozi με τους χάρτες και την διαδρομή από τον Mihai, είναι σίγουρο ότι θα βρισκόμασταν ακόμη εκεί, ψάχνοντας τον κανονικό δρόμο που θα νομίζαμε ότι είχαμε χάσει.
Κάπου εκεί στην διαδρομή ο Βαγγέλης (ο διάσημος πλέον μηχανικός μας) αφαιρεί το δεξί μπροστινό αμορτισέρ από το Niva του Παναγιώτη, αφού έχει σπάσει η πάνω βάση του και το μόνο που προσφέρει ποια είναι ένας ενοχλητικός θόρυβος.
Βγαίνουμε στον κεντρικό δρόμο και στο χωριό Voinesa, χορτασμένοι ποια από τοπία και εκτός δρόμου οδήγηση όμως η ώρα έχει περάσει. Έτσι αποφασίζουμε να μην ακολουθήσουμε την χωμάτινη και ποιο σύντομη διαδρομή που έχουμε στο πλάνο μας (60χλμ) αλλά να κάνουμε ένα ποιο μεγάλο και σίγουρο ασφάλτινο κύκλο (100χλμ), που θα μας ξαναπεράσει από τον εκπληκτικής ομορφιάς δρόμο που είχαμε κάνει όταν ανεβαίναμε στο Sibiu (Ε81).
Ζαλισμένοι από την υπερβολική δόση τοπίων και την πολύωρη οδήγηση, κάνουμε το μοναδικό λάθος πλοήγησης του ταξιδιού μας. Δεν το καταλαβαίνουμε όμως και συνεχίζουμε μέσα στην καλή χαρά προς την αντίθετη κατεύθυνση και το Petrosani. Στην πορεία μας αντί για χωριά βλέπουμε μια μεγάλη λίμνη και προσπαθούμε να βρούμε δρόμο ώστε να φτάσουμε στην όχθη της. Όλα κυλάνε υπέροχα πλην του ότι έχουμε κάνει περίπου 50χλμ και το Sibiu απομακρύνεται από εμάς αντί να πλησιάζει.
Εκεί, στην όμορφη λίμνη, καταλαβαίνουμε ότι η ποιο κοντινή απόσταση από εδώ που βρισκόμαστε για το ξενοδοχείο είναι πλέον 145 χλμ. Άρα θέλαμε 100χλμ αν δεν κάναμε το λάθος, έχουμε κάνει καμιά 50αριά??? και τώρα θέλουμε άλλα 145χλμ και θα πρέπει να περάσουμε και πάλι την Transalpina, αλλά νύχτα αυτή την φορά. Εγκεφαλικό!!!! Τουλάχιστον έχουμε το, ας πούμε, ασφάλτινο κομμάτι της και δύο ζευγάρια καλούς προβολείς που φτιάξαμε με τον Βαγγέλη ειδικά για αυτό το ταξίδι.
Στο ξενοδοχείο μας φτάνουμε πτώματα ποια από την κούραση και πέφτουμε ξεροί για ύπνο γιατί …(μαντέψτε)… αύριο έχουμε και πάλι πρωινό εγερτήριο καθώς θα πρέπει να κάνουμε check-out από το ξενοδοχείο για να πάμε στο Βουκουρέστι μέσω Transfagarasan, αφού πρώτα βρούμε ένα μέρος να επισκευάσουμε το αμορτισέρ του Παναγιώτη που τεμπελιάζει στο πορτ-μπαγκαζ.
Την επομένη το πρωί μαθαίνουμε ότι υπάρχει ένας καλός μάστορας λίγο έξω από το Sibiu και αποφασίζουμε να τον επισκεφτούμε. Στο συνεργείο μας επισκευάζουν με τον καλύτερο τρόπο την βάση του αμορτισέρ και αλλάζουν ένα φίλτρο υγραερίου στον Βαγγέλη που είχε διαρροή. Έτσι ξεκινάμε με 3 ώρες καθυστέρηση με κατεύθυνση το Brasov, και φουλάρουμε με υγραέριο στο βενζινάδικο της γιαγιάς. Στο χωριό Cartisoara στρίβουμε δεξιά και ακολουθούμε τις ταμπέλες για Pitesti και μπροστά μας έχουμε τα βουνά Fagaras με την υψηλότερη κορυφή της Ρουμανίας Moldoveanu στα 2544 μέτρα. Ναι οδηγάμε στα πρώτα χιλιόμετρα του Transfagarasan!!!!
Transfagarasan (DN7C)
Έστω σου δίνεται η δυνατότητα να οδηγήσεις ένα από τα κορυφαία αυτοκίνητα που έχουν παραχθεί και ψάχνεις να βρεις την κατάλληλη διαδρομή που να ανταπεξέρχεται κατά κάποιο τρόπο στην αξία του αυτοκινήτου. Το Transfagarasan θα πρέπει σίγουρα να συμπεριληφθεί στην λίστα με τις διαδρομές αυτές. Ο δεύτερος υψηλότερος ασφαλτοστρωμένος δρόμος της Ευρώπης (ψηλότερο σημείο τα 2034 μέτρα) δεν εντυπωσιάζει μόνο με το υψόμετρο που περνάει. 90 χιλιόμετρα με διαδοχικές αμέτρητες στροφές όλων των ειδών, τα περισσότερα τούνελ από οποιοδήποτε άλλο δρόμο στην Ρουμανία, οι γέφυρες, οι καταρράκτες και η ανεμπόδιστη θέα, συνθέτουν μια πρόκληση για αυτοκίνητα και οδηγούς, κυρίως όταν ο καιρός δεν είναι καλός (Πολλές φορές χιονίζει ακόμα και τον Αύγουστο). Ο δρόμος κατασκευάστηκε μεταξύ 1970 και 1974 με εντολές του Τσαουσέσκου και στοίχισε την ζωή σε πολλούς ανθρώπους που δούλευαν υπό αντίξοες συνθήκες.
Ξετυλίγουμε γρήγορα την συσκευασία δώρου που κάνουμε στα NIVA μας, σκαρφαλώνοντας 1000 μέτρα σε μόλις 30 χλμ. Πολλές φορές συναντάμε σύννεφα στο δρόμο μας και μερικές κακοποιημένες χιονούρες. Ξεπερνάμε για μια ακόμη φορά τα 2000 μέτρα και το σκηνικό αλλάζει εντελώς μετά το μεγαλύτερο σε μήκος και θεοσκότεινο τούνελ της Ρουμανίας μήκους 887 μέτρων και πλέον έχουμε μπροστά μας την κοιλάδα Arges. Μετά από 27 χλμ μπαίνουμε σε δάσος και κάπου εκεί κάνουμε την μεσημεριανή μας στάση για φαγητό δίπλα σε ένα ποτάμι. Δυστυχώς ο χρόνος που χάσαμε για τις επισκευές στο συνεργείο μας στοίχισε την βόλτα με το τελεφερίκ και την επίσκεψη στην λίμνη Balea σε υψόμετρο 2034 μέτρα. Αυτό ουσιαστικά δεν μας χαλάει καθόλου. Όλοι ξέρουμε μέσα μας ότι εδώ θα ξαναβρεθούμε κάποια στιγμή και θα θέλουμε να δούμε κάτι καινούργιο.
Μετά από το φαγητό και την απαραίτητη χαλάρωση συνεχίζουμε περνώντας την λίμνη Vidraru και περνάμε ένα από τα ψηλότερα φράγματα με ύψος 165 μέτρα!!! (διπλάσιο σε ύψος από το φράγμα της λίμνης Πλαστήρα) και η διαδρομή συνεχίζει να είναι εντυπωσιακή. Λίγο πριν βγούμε σε ποιο πεδινά κομμάτια κάνουμε μια μικρή στάση για καφέ και συνεχίζουμε την πορεία μας για το Βουκουρέστι, όπου και φθάνουμε στο ξενοδοχείο μας αργά το βράδυ. Με τις τελευταίες μας αντοχές κάνουμε μια βόλτα μέχρι το ¨Σπίτι του λαού¨ δηλαδή το παλάτι του Τσαουσέσκου που φωτίζεται υπέροχα το βράδυ. Εδώ στον μεγάλο χώρο – πάρκινγκ επικρατεί ησυχία, το μέρος σου δίνει μια πολύ καλή ενέργεια και παρόλη την κούραση καθόμαστε αρκετή ώρα.
Palace of Parliament
Η σημερινή μέρα είναι αρκετά φορτωμένη. Έχουμε στο πρόγραμμα μας να επισκεφτούμε το παλάτι του Τσαουσέσκου, να κάνουμε μια βόλτα σε ένα πάρκο που υπάρχει εκεί κοντά και να ταξιδέψουμε για την Σόφια. Τρώμε πλούσιο πρωινό γιατί δεν ξέρουμε πότε θα έχουμε την ευκαιρία να ξανά-φάμε και μπαίνουμε στα αυτοκίνητα μας. Η απόσταση είναι μικρή και παρκάρουμε όπως χθες στο πάρκινγκ μπροστά από το παλάτι.
4 Μαρτίου 1977 21:20 το βράδυ. Ένας σεισμός 7.2 ρίχτερ σκοτώνει 1500 ανθρώπους, αφήνει αμέτρητους τραυματίες και κατεδαφίζει 35.000 κτήρια σε όλη την Ρουμανία. 33 μεγάλα κτήρια στο κέντρο του Βουκουρεστίου ισοπεδώνονται και ο Τσαουσέσκου αναβάλει το ταξίδι του για την Νιγηρία. Ο σεισμός γίνεται το ερέθισμα στο μυαλό του Νάρκισσου δικτάτορα να επιδείξει την μεγαλομανία του, παραγγέλνοντας στην 30χρονη τότε αρχιτέκτονα Anca Petrescu να σχεδιάσει το γιγαντιαίο παλάτι του, που θα χτιστεί στην θέση των κατεδαφισμένων κτηρίων.
Το παλάτι έχει διαστάσεις 270 μέτρα μήκος, 240 μέτρα πλάτος, 86 μέτρα ύψος και 92 μέτρα βάθος κάτω από την γη!!!! Έχει 1.100 δωμάτια, 2 υπόγεια πάρκινγ και 12 ορόφους. Επίσης έχει άγνωστο αριθμό από υπόγεια επίπεδα (τουλάχιστον 8) και μυστικές διαδρομές.
Σχεδόν σε όλη την κατασκευή χρησιμοποιήθηκαν υλικά που προέρχονται από την Ρουμανία. 1.000.000 κυβικά μέτρα μάρμαρο από την Τρανσυλβανία (χρησιμοποιήθηκε όλο το ειδικό κόκκινο μάρμαρο που υπάρχει στην Ρουμανία), 3.500 τόνους κρύσταλλο για τους 480 πολυέλαιους, τα 1409 φώτα οροφής και τους καθρέπτες, 700.000 τόνους χάλυβα και ορείχαλκο, 900.000 κυβικά μέτρα ξυλείας και 200.000 τετραγωνικά μέτρα χαλιά. Το παλάτι έχει φυσικό αερισμό, είναι ικανό να αντέξει πολύ μεγάλους σεισμούς, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πυρηνικό καταφύγιο και είναι το ασφαλέστερο μέρος της Ρουμανίας (και όχι μόνο).
Για την κατασκευή του 2ου μεγαλύτερου κτηρίου στον κόσμο, μετά το Πεντάγωνο στις ΗΠΑ, χρειάστηκε να δουλέψουν νυχθημερόν με βάρδιες 20.000 εργάτες. Για την χρηματοδότηση του έργου ο Τσαουσέσκου δημιούργησε τεράστιο εξωτερικό χρέος στην χώρα του. Για να εξοφλήσει το χρέος αυτό που δημιούργησε στον λαό του, έκανε εξαγωγή σχεδόν στο σύνολό τους τα προϊόντα από τις βιομηχανικές και γεωργικές δραστηριότητες και επέβαλε δελτίο για το φαγητό των πολιτών. Οι διακοπές του ρεύματος και του φυσικού αερίου για την θέρμανση έγιναν καθημερινό φαινόμενο. Αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα το 1989, μετά από 5 χρόνια από την μέρα που ξεκίνησαν τα έργα, να γίνει επανάσταση και ο Τσαουσέσκου να προσπαθήσει να αποδράσει με ελικόπτερο από το Βουκουρέστι και να συλληφθεί στην Targoviste. Καταδικάστηκε σε θάνατο από στρατιωτικό δικαστήριο που στήθηκε επί τόπου και εκτελέστηκε μαζί με την γυναίκα του ανήμερα Χριστουγέννων.
Βγάζουμε εισιτήρια για την πλήρη ξενάγηση που κρατάει 2:30 ώρες και θα δούμε το 10% αυτού του αριστουργήματος που έχτισαν οι Ρουμάνοι, προσπαθώντας να σβήσουμε από το μυαλό μας αυτόν που το παράγγειλε. Το παλάτι είναι πολύ εντυπωσιακό και δείχνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον πραγματικό πλούτο της Ρουμανίας, το μάρμαρο, το ξύλο, την πέτρα και την αρχιτεκτονική.
Βουκουρέστι
Εντυπωσιασμένοι από το παλάτι αποφασίζουμε να κάνουμε μια επίσκεψη σε ένα από τα πολλά πάρκα που υπάρχουν στο Βουκουρέστι και να χαλαρώσουμε κάνοντας ένα όμορφο περίπατο, βαρκάδα στην λίμνη και να πιούμε ένα καφέ πριν την αναχώρησή μας για την Σόφια. Δυστυχώς δεν έχουμε τον χρόνο να κάνουμε μια βόλτα με τα αυτοκίνητα μας στους κεντρικούς δρόμους της πόλης και παίρνουμε την σύντομη οδό για τα σύνορα αφού φουλάραμε υγραέριο.
Η συνέχεια έχει διανυκτέρευση και πάλι στην Σόφια στο ίδιο ξενοδοχείο και η επόμενη μέρα μας βρίσκει να περνάμε τα σύνορα και να φτάνουμε αργά το βράδυ στα σπίτια μας μετά από 4.000 περίπου χιλιόμετρα και απίστευτες εικόνες στην μνήμη μας.
Η Ρουμανία μας άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις και είμαστε βέβαιοι ότι πήραμε την καλύτερη απόφαση να μην αναλωθούμε μόνο σε off-road κομμάτια, αλλά να γνωρίσουμε τις πόλεις, τα χωριά, τους ανθρώπους και την ιστορία της χώρας αυτής. Είναι σίγουρο ότι κρύβονται πολλοί ακόμη θησαυροί σε αυτό το ευλογημένο και ιδιαίτερο μέρος της Ευρώπης και που ελπίζουμε ότι θα εξερευνήσουμε στο μέλλον. Ένα μέρος με πολλά βουνά, δάση, λίμνες, απειλητικά κάστρα, επιβλητικά φρούρια, μεσαιωνικές πόλεις, λύκους, αρκούδες (και μάλιστα ιδιαίτερα άγριες), γεράκια, κάρα με άλογα και αγρότες, χωριά χαμένα στον χρόνο. Η Τρανσυλβανία αποτελεί την καλύτερη απόδραση από τον πυρετώδη και αγχωτικό ρυθμό ζωής της ¨σύγχρονης¨ κοινωνίας. Είναι ένα μέρος που είναι αδύνατον να βιαστείς, θα πρέπει να πάρεις τον χρόνο σου και να πας με τους ρυθμούς της.
Η Ρουμανία έχει να προσφέρει κάτι στον καθένα – όχι μόνο βρικόλακες.
